راه زینب

﷽، 

فصل‌الخطاب، چو وحیِ مُنزَل 

“ای فرمانده‌ی محبوبِ قلب‌های ما، حاج قاسمِ عزیز! تو در آسمانِ غیرت، همچون ستاره‌ای فروزان، درخشیدی و نورِ جاودانت هرگز از یادها محو نخواهد شد. انتقامِ خونِ پاکِ تو، وعده‌ای است تخلف ناپذیر، که همچون حکمی آسمانی بر دل‌هایمان نقش بسته است.

رئیس‌جمهور پزشکیان، به درستی این سخن را به زبان آورده‌اند: “ایران هرگز قصد ترور ترامپ را نداشت.” آری، ما هرگز چنگالِ ترور را به سوی خواران نمی‌گشاییم، که این شیوه، سلاحِ بزدلانی است که در پناهِ ترس، خنجر از پشت می زنند.

ما خود را خونخواه شهیدِ عزیزمان، هنیه می‌دانیم، همان مهمانِ گرانقدری که در آغوشِ ما، به اوجِ پرواز رسید. او مهمان بود و تو، جانِ ما بودی!

مگر می شود، قاتلِ تو را بی‌پاسخ گذاشت؟ مگر می توان از خونِ تو، به سادگی چشم پوشید؟ این زخمی است ناسور که تا همیشه بر جانِ ما حک شده است. ما فرزندانِ مکتبِ توایم، ای سردار! و چون تو، سربازانی گوش به فرمانِ امام خامنه‌ای، که رهبر فرزانه‌مان فرمود: “انتقام از آمران و قاتلان شهید سلیمانی قطعی است!” و این کلامِ فصل‌الخطاب، همچون وحیِ مُنزَل در جانِ ما نشسته است. 

این آتشی است که در جانِ ما شعله می کشد و تا انتقامِ خونِ پاکِ تو گرفته نشود، هرگز فرو نخواهد نشست. این سوگ، نغمه‌ی رهایی است و این انتقام، وعده‌ای است حتمی، که در تاریخ به ثبت خواهد رسید. 

✍️ احمدی